Dagelijks word ik met stomheid geslagen door de inefficiëntie waarin we als Vlamingen, maar bij uitbreiding als Belgen en Europeanen, beland zijn. Brug(geske) leggen over de Schelde? In Vlaanderen hebben we daar 25 jaar voor nodig om er ons ei over te leggen. Pensioenhervorming(kje) op Belgisch niveau? Mais non, want dan wordt door de Zuiderbelgen een belangenconflict ingeroepen. De Polen tegen hun oren kletsen omdat ze de rechterlijke macht wat te veel muilkorven? No way, want één van de andere 27 lidstaten gebruikt prompt zijn veto om geen enkele andere reden dan ‘historische vriendschapsbanden met Polen’…

Ik herinner mij nog levendig de periode voor de vorming van Di Rupo I, waarin we gedurende 541 dagen zonder regering zaten. Heeft u er iets van gemerkt (buiten dan in de vorm van vervelende krantenartikels, met weeral nietszeggend nieuws over de vordering (of niet) van het formatieoverleg)? Neen, omdat er toen — onder het regime van lopende zaken — niets beslist werd en er dus geen enkel verschil was met daarvoor en nog minder met daarna.

De politiek heeft haar macht verloren. It’s as simple as that.

Goedbedoelende (hoop ik toch) politiekers/mandatarissen proberen beslissingen te nemen, maar verzuipen in de bagger van veto’s, belangenconflicten, burgerinspraak, bezwaarschriften, beroep — hoger of lager kiest u zelf maar —, overlegorganen, werkgroepen, commissies (“If you want to kill a project, send it to a commission”), staking(sdreiging), enzovoort…bGeen enkele beslissing wordt nog genomen, en al zeker niet op tijd. En laat beslissen nu net de enige raison d’être van een gemandateerd politieker zijn. Palaveren en koffieklatchen kunnen we allemaal op café, daar hebben we geen ministerraad of parlement, en al helemaal geen senaat, voor nodig. We zijn verzand in een democratisch model waarin we eerst onze mandatarissen, na veel gepeins en wikken en wegen, kiezen en dan vinden dat we naderhand hun mandaat op allerhande manieren moeten controleren, bijsturen, aanpassen, beperken,… Een soort babysitmodel met andere woorden. Zo werkt het dus niet.

Geef aan de keizer wat aan de keizer toekomt!

En dat is in één woord: macht. (Oei, vies woord in Vlaanderen). Macht om te beslissen. Macht om uit te voeren. Want er is maar één ding erger dan een slechte beslissing… en dat is geen beslissing.

Onze haven(s) hebben dringend nood aan een resem levensnoodzakelijke beslissingen. Ik verwijs met veel plezier naar alle vorige nieuwjaarsbrieven van de voorbije weken, daar vindt u ze allemaal in terug als u goed leest. En dus richt ik mijn zeer eenvoudige nieuwjaarswens aan onze politieke klasse: begin uw augiasstal uit te mesten en kieper al die overleg- en procedureballast sito presto overboord. Zorg dat u terug aan het stuur zit. En neem dan beslissingen. Niet op basis van oude gewoontes (‘We doen dit al zo lang op deze manier’), corporatistische nostalgie, (inter)nationale powerlobby, dogma’s allerhande, of om het sacrosancte statusquo te handhaven. Maar wel op basis van degelijk onderzoek en juiste feiten, met de lange termijn in het achterhoofd en gedragen door gezond verstand. Want dáár bent u voor gemandateerd.

De haven zal u er dankbaar voor zijn.

Met vriendelijke groeten,

Karl Huts, Katoen Natie

P.S: Oh, en nog iets: stop ermee met onze kl**** te rammelen en ons voor halve imbecielen te nemen. Beweren dat een capaciteitsuitbreiding met 6-7 miljoen teu geen impact zal hebben op de mobiliteit is zo lachwekkend dat het eigenlijk intriest wordt. Tenzij men natuurlijk bedoelt dat we vandaag al stilstaan en dat we met 6-7 mio teu extra evengoed gaan stilstaan. In dat geval heeft men natuurlijk gelijk en excuseer ik mij oprecht voor het ongepast gebruik van het woord ‘kl****’.