Marc ‘Max’ Storms werkt al 36 jaar als havenarbeider aan de dokken. Met een job als ploegbaas in de Antwerpse haven en als afgevaardigde van de vakbond, heeft hij een druk leven. Om tot rust te komen, schildert hij allerhande taferelen. Opmerkelijk: een van zijn werken hangt in de haven van Odessa in Oekraïne.
“Toen ik in 1996 als havenarbeider begon, zag de havenwereld er helemaal anders uit”, vertelt Marc Storms. “Destijds werkten de havenarbeiders als losse arbeiders via een poolsysteem waarbij je samenkwam aan ‘het kot’. Daar konden de verschillende bedrijven personeel halen. Sinds de ‘boom’ van de containerbusiness is die situatie helemaal veranderd en werken de meeste havenarbeiders nu met contracten.”
Ook Marc Storms startte zijn loopbaan als losse medewerker. “In mijn eerste job moesten we voornamelijk ladingen scheppen, zoals kolen, ijzererts, graan, enzovoort”, blikt hij terug. “Als losse arbeider werd je destijds overal naartoe gestuurd. In 1996 begon ik als straddle carrierchauffeur in vast dienstverband.”
“In 2003 ging ik aan de slag als kraanman en in 2007 werd ik foreman (ploegbaas)”, gaat hij verder. “Nadien kreeg ik de kans om ceelbaas te worden, wat ik nu ongeveer zes jaar doe. Een ceelbaas is verantwoordelijk voor alle ploegbazen die de teams aansturen bij het laden en lossen van een schip. De grootte van zo’n ploeg hangt af van het schip waarmee we werken. Aan een groot schip werken we met vier tot vijf ploegen.” Elke ploeg bestaat uit een kraanman, een foreman (ploegbaas), twee havenarbeiders en vier chauffeurs die met straddle carriers rijden.
Ik vind het fantastisch om met mensen samen te werken en problemen op te lossen
“Het is intensief, maar ik vind het fantastisch om met mensen samen te werken en problemen op te lossen”, zegt hij. “Het werk is heel veelzijdig: van het aansturen van mensen tot het coördineren van het werk met vaste kraanmannen en chauffeurs. In de afgelopen jaren is er veel gedigitaliseerd, waardoor het werk efficiënter is geworden.”
Dat Marc graag met mensen werkt en problemen oplost, bracht hem vijftien jaar geleden ook bij de vakbond. “Vandaag ben ik voor ACV-TRANSCOM voorzitter van het gewest Antwerpen, voorzitter van de nationale sectorale kern (die alle havens vertegenwoordigt) en lid van het nationaal bestuur en woordvoerder van de syndicale delegatie voor TRANSCOM. Daarnaast ben ik ook internationaal actief. Het afgelopen jaar waren we zelfs uitgenodigd op een vakbondsmeeting van het ILA in Miami, waar ik als gastspreker het congres heb mogen toespreken. Dat was een unieke ervaring”, zegt hij.
Ik ben een grote fan van het impressionisme, vooral van Monet
Naast zijn werk heeft Storms een grote passie voor schilderen. “Dat is eigenlijk heel toevallig begonnen toen ik ooit in de supermarkt Aldi een set acrylverf zag liggen”, vertelt hij met een glimlach. “Ik was net verhuisd naar een nieuw appartement en ik kreeg daar vaak de opmerking dat het zo kaal was omdat er niets aan de muren hing. Ik ben dan zelf gaan experimenteren.”
“Ik ben een grote fan van het impressionisme, specifiek van de Franse schilder Monet”, gaat hij verder. “Daar heb ik veel inspiratie gehaald. Mijn schilderijen zijn vaak gebaseerd op foto’s of beelden die ik in mijn hoofd heb, vooral van boten en zonsondergangen. Zo heb ik ook ooit eens de haven van Odessa geschilderd.”
Precies dat schilderij hangt vandaag in het kantoorgebouw van de vakbond in de Oekraïense haven. “Dat is een bijzonder verhaal”, zegt hij. “Via TRANSCOM ben ik ook aangesloten bij de internationale vakbond. Voor de oorlog in Oekraïne begon, waren we in Odessa voor de inhuldiging van een nieuw gebouw voor de vakbond. Voor die gelegenheid heb ik een schilderij gemaakt en aan de vakbond overhandigd. Dat hangt vandaag in het vakbondsgebouw in Odessa. De mensen daar zitten in mijn hart.”
Bron van rust
Hoewel Storms de laatste jaren minder tijd had om te schilderen door de combinatie van zijn dagelijkse werk en zijn vakbondstaken, is schilderen voor hem een bron van rust. “Ik schilder wanneer ik kan, als ik met vakantie ben bijvoorbeeld”, zegt hij. “Ik verkoop mijn werken niet omdat ik ze niet goed genoeg vind (lacht). Maar, toch zijn ze een belangrijk deel van mijn leven. Kunst is voor mij niet alleen een hobby, het is een manier om de mensen en ervaringen die mij raken, een speciale plek te geven.”
